Son yıllarda taburun bileşimi nasıl değişti?

Öncelikle tabii ki şimdi onlardan yeterli sayıda olsa da bir kaç Rus gönüllü vardı. Genel anlamda büyük sayıda Rus gönüllülere sahibiz, belki en çok LPR'de. Fakat ilk zamanlar onlar personelin yarısını oluşturuyorlardıysa, şimdi daha az. Şimdi, tabii ki, çok, daha çok yerel halk var. Az sayıda ilginç, eğlenceli savaş aranan insan var. Aylar boyunca, yıllar boyunca sipere dalma, onların siperlerini ateş altında tutma, hedef olmama, düşmanın içeri sızmasına izin vermeme, sürekli stres altında olma, fırlatma mesafesinde bulunma gibi güç koşullara dayanabilecek insanlar var. Siperlerimiz birbirine o kadar yakın ki, buradan oraya bir şey fırlatabilirsiniz.

Ve ben böyle insanlara daha çok güveniyorum. Çünkü burada bir ay, iki üç ay olacağınızı sonra normal hayatınıza döneceğinizi bilmek heyecan verici bir şey. Fakat, hiçbir manevra, değişim olmadan, düzenli ateş altında, yaşamınız sürekli tehlikede olacak şekilde cephe hattında hizmet etmek üzere üç yıllık anlaşma yapmışsanız bu tamamıyla farklıdır. Bu çok daha zordur, çok daha zordur... Ve şimdi Hayalet Taburunda olanlar daha güçlüdür. Hayatta kalıyorlar, sebat gösteriyorlar; onlardan eminim.

Size şimdi kim yardım ediyor ve en çok ihtiyaç duyulan ne tür yardımlar?

Söylemeliyim ki, çok fazla insan değil. 2014, 2015'te Donbass'a yardım başlığı daha popülerdi ve neredeyse herkes bununla ilgileniyordu. Şimdi ise Donbass birimine gerçek yardım sağlama konusunda sadece küçük sayıda insanlar ilgi gösteriyorlar. Fakat, Halk Cumhuriyeti için yapmıyorlar daha çok popüler olmak için, bu iş onları heyecanlandırdığı için yapıyorlar.

Donbass Gönüllüleri Birliği, bize yardım ediyor. Onlar, bize çok yardımcı oluyorlar; özellikle yaralıların tedavisi ve bizim tarafımız için çok gerekli ve değerli olan bazı şeylerin üretilmesi konusunda. Sovyet Subayları Birliği yardım ediyor. Birçok iş, Yeni Rusya Yardım Koordinasyon Merkezi tarafından yapılıyor; fakat bu onların sadece işi. Bunlara ek olarak çok sayıda, diyelim, çeşitli nedenlerle katkılarının duyulmasını istemeyen bireyler var: birçoğu işyeri sahibi, bir çoğu bazı bağlantılara sahip. Fakat, doğrusunu söylemek gerekirse yardımlarına paha biçilmez; çünkü savaş çok pahalı bir iş, çok pahalı.

Aylık tahminleri düşürmeye başladığımız zaman, sadece bizim araçları çalışır durumda tutmak için sadece bir yedek parçanın 70-80 bin tuttuğunu söyleyebiliriz. Zırhlı araçlar tamamıyla ayrı bir fon gerektirir. Buna ek olarak, silahların tamiri, ilaç satın alma, yaralıların tedavisi- toplam çok daha fazla. Güvenli dijital telsiz iletişimi, gözlük, gece görüşü, termal kameralar vb satın alabilmek için büyük miktarlarda paraya sahip değiliz. Şimdi bulunduğumuz pozisyonu tutma ve en azından düşmanlarımızla kısmi de olsa teknik anlamda eşit koşullarda olma fırsatını bize sağlayan bu insanların yardımına sadece teşekkür edebiliriz. Ukrayna Silahlı Güçleri'nin 2019 yılındaki durumu ile 2014 yılındaki durumunu karşılaştırmak yararsız. Şimdi onlar, tabii Batılı dostlarına çok teşekkür, teknik anlamda çok geliştiler. Gece dürbünleri olan İHA'lar ile tahkim edilmiş durumdalar. Bunlar gerçekten çok iyi karşı ateş bataryasına sahipler, çok fazla miktarda gece görüş araçları var ve kendilerini oldukça iyi eğitmişler. Bu nedenle, arkadaşlarımızın yardımı olmadan bunlarla savaşmak bizim için inanılmaz zor olacaktı.

Size göre kısa vadede barışçıl bir yaşam amacıyla Cumhuriyetlerde barışı sağlamak için ne gerekiyor?

Yakın gelecekte bunun olabileceğini beklemiyorum. Gerçekte, bunun olabilmesinin tek koşulu var: Kiev'deki rejimin radikal bir şekilde değişmesi. Ve bu olmazsa, başka hiçbir koşulda burada bir barış olmayacak.

Bugünkü Ukrayna hükümeti, politikanın öznesi olarak değil, nesnesi olarak hareket ediyor. Cumhuriyetlerin geleceği, ağırlıklı olarak Rusya'nın herhangi bir şekilde güçleneceği ya da Rus dünyasının genişleyebileceği şeklindeki aşırı zararlı politikaya karşı Washington'daki, Londra'daki otoritelerin isteği doğrultusunda belirleniyor. Önümüzdeki beş yılda Donbass'taki çelişkiye ilişkin bir çözüm olabileceğinden şüpheliyim. Yıllardır süren Abhazya ya da Güney Osetya'da olduğu gibi dondurulmuş bir çelişki olarak kalacaktır; Ukrayna burada askeri araçlarla zafer elde etmeyi başaramayacaktır, fakat hiçkimse de cumhuriyetlere kendi egemenliğimizi kurma izni vermeyecektir.

Herkes anlamalı ki, uluslararası politika, yüksek gerilime ve yamyamlığa dayanıyor; en azından Batı'yı kastettiğimizde bu böyle. Sırp nüfusu katleden Kosova’daki aynı haydutlar, vakit geçirmeksizin tüm kanunlara aykırı şekilde devlete sahip oldular; çünkü bu kârlı bir işti. LPR ve DPR tanınmıyor çünkü bunları tanımak kârlı değil. Bu nedenle şu anda çok uzakta kalanlara bakmayalım; bizim görevimiz, burada ve şimdi yaşamı inşa etmektir.

Eğer koşullar normalleşirse, biz prensipte Ukraynasız yapabilecek şekilde burada yaşayabiliriz. Zaten Ukrayna ile cumhuriyetleri birleştiren hiçbir şey yoktur. Benim daha önce de bir çok defa yaptığım bir şakada olduğu gibi, Poroşenko askeri bir ödül için çalışmadı, fakat madalyasını ya da sertifikasını kazandı. Yani, bu adam Donbass'ı Ukrayna'dan tamamen koparabilmek için mümkün olan ve olmayan herşeyi yaptı. Cumhuriyetlerin ekonomik olarak ablukaya alınması için atılan her adım sadece bir şeye neden oldu: Ukrayna ile her kopuş Rusya ile bağlanmayı getirdi. Burada mobil iletişimi yasakladılar- hemen başka mobil operatörler ortaya çıktı. Tek bir noter kaydına erişimi engellediler- yerel noterler ortaya çıktı. Hirvina yasaklandı, herkes Ruble'ye geçti. Ekonomik abluka uyguladılar ve bizim açlıktan öleceğimizi umarak ürünlerin ithalatını yasakladılar, basit bir şekilde Rusya'dan ürün taşımasına başlandı. Aynı şey, gaz, su, elektrik ve herşey şimdi Rusya'dan gelmeye başladı. Ve pratik olarak cumhuriyetlerin bazı emekli maaşlarının kısmi ödemesi ve bazı belgeler dışında Ukrayna ile şu anda bir bağı kalmadı. Ancak, çoğu yerleşimcinin Rusya vatandaşlığı almasından sonra bunların da tamamen kesileceğini söyleyebiliriz.

Bu nedenle Ukrayna'nın kendisinde ya da dünyada bir takım radikal değişiklikler olana kadar bizim en azından bir kaç yıl daha bu statüde yaşayacağımız gerçeğine göre hazırlanmalıyız. Büyük altüst oluşlar dönemi, küçük ama iyi örgütlenmiş gruplar için bir şanstır. Ümit ediyorum ki bu şansa sahip olacağız.