Vefa yoldaşımı ben 17 yaşlarımda tanıdım, iyi ki tanıdım.

Benim üzerimde o kadar emeği vardı ki, o dönemlerde ailem bu kadar emek vermedi diyebilirim. Bana yoldaşlık olsun, dostluk olsun, kardeşlik…

Bir baba yarısı gibi sahip çıktı. Belki o olmasaydı bilgilerini, tecrübelerini, en önemlisi inanma-güvenme ve sevgisini aktarmasaydı, belki ben ben olmazdım. Onun sayesinde ayakta kaldım.

İlk duydum zaman, hastanede yatıyordun ve işte o günden sonra umut ettim. “Yoldaşım bizi bırakmayacak, yanımızda kalacak”… Olmadı.

Ama şunu biliyorum, kalbimizde en derinde yer olmaya devam edecek. Bizlere bıraktığı bilgi mirasını bizler de başka yerlerde onu yaşatarak, gelecek nesil gençlere anlatacağız. Çünkü ona sözüm var: Bu mücadeleden asla vazgeçmeyeceğiz…

Bir Yoldaşın