Heval Vefa ile 2004-2005 tarihlerinde Mücadele Birliği dergi bürosunda tanışmıştım. Ben Sultanahmet'te müşterisi tamamen yabancı turistlerden oluşan iyi bir restaurantta çalışıyordum ve çalıştığım yer büroya yakındı. Dolayısıyla fırsat buldukça dergiye giderdim ve bir kaç defa onunla sohbet etme fırsatım oldu.

Turizm sektörünün işleyiş biçimi, müşteri tipi ve uyrukları üzerine sohbet arasında mutfağımızı ve servis ettiğimiz yemekleri sormuştu. Hiç unutmam, “kalamar var mı menünüzde” diye sormuştu bana. Ben de “var” deyip “neden” diye sormuştum. “Çok severim” demişti, ben de “gel misafirim ol ikram ederim” demiştim. Ama fırsat bulup gelemeyeceğini biliyordum, o yüzden bir iki gün sonra ona kalamar paket yapıp dergiye götürmüştüm, çok sevinmişti.

...

Sonra aradan yıllar geçti. 2019 Aralık ayında Küba'ya gittim. Havana'da bana eşlik eden, rehberlik eden arkadaş, Vefa'dan bahsetti. Meğer Vefa ve eşine de rehberlik yapmış, öve öve bitiremiyordu Vefa'yı. “Harika bir dost” diyordu.

Sonra öğrendim ki Vefa ve eşi, bizlere rehberlik eden o arkadaşın bahçesine iki ağaç dikmişler. Biri avokado ağacı, diğeri ise mamey denilen tropik bir meyve ağacı. Vefa'yı tanıyan İstanbul'dan ortak bir arkadaş foto çekip yollamamı istedi. Vefa ve eşi ağaçları görünce sevinir diye gittim, o iki ağacı suladım, fotograflarını çektim ve yolladım.

...

İki üç gün önce, Küba'daki o dostu arayıp, ağaçların son halini çekip yollamasını istedim. Sağolsun çekip gönderdi.

Heval Vefa ile politik bir bağım yoktu. Buna rağmen devrimci duruşundan ödün vermeden benimle empati kurup, çok rahat iletişim kurabilen, yüreği güzel bir insandı. Enternasyonal dayanışma ruhu oldukça gelişkin örnek bir komünistti bana göre. İçinde bulunduğu politik hareket ve kolektif kendisine çok şey katmıştır elbet. Ama emin olduğum bir şey var. Heval Vefa hem kolektif, hem de insanlık için çok büyük bir kayıp. Çünkü onun gibi donanımlı bir insanın yetişmesi onlarca yıla mal oluyor.

Bir birey olarak onun ölümü(süzlüğü)ne çok ama çok üzgünüm...

Bir Dostun