“Kadıköy, Kartal ve Bakırköy direnişleri bitirildiğinden beri kendimi gerçekten ihraç edilmiş hissediyorum. Ve buna sendikamın yetkili kurumlarının almış olduğu kararlar neden oluyor. Bugüne kadar direnişlerin varlığı bu hissi yaşamamamı sağlıyordu. Mücadeleden ihraç olunmaz ki! (Maalesef sendikamız bizi mücadeleden de ihraç etti).Direnmek, umudu diri tutar. Yaşasın direniş ve insana verdiği umut!”

Bu sözler KHK ile ihraç edilmiş KESK’li bir emekçiye ait. Sözlerin sarf edilme nedeni ise, sendikanın 70 haftalık bir eylemi sonlandırması. Hem de bu eylemi sendikanın direncine karşı başlatan, sendika bürokratları tarafından yalnız bırakılan ihraç edilmiş emekçilerin rızasını almadan sonlandırdılar.

Bilindiği gibi KHK ile ihraçlar birçok kurumda ve birçok şehirde gerçekleşti. Yer yer bireysel yer yer ise grup olarak farklı eylemler sergilendi. Fakat yapılması gerekenin ve etkili olanın örgütlü ve güçlü eylemlilikler olduğunu herkes biliyordu. Topyekûn bir karşı koyuşun olmaması, emekçilerden çok emekçilerin örgütü KESK’ten kaynaklanıyordu.

Konuyla ilgili daha önceki açıklamalarımızdan hatırlanacağı gibi bu durumun nedenlerini ve KESK’in içinde bulunduğu hali ve politikalarını dile getirmiştik. Neredeyse kuruluşunun ardından için için çürüyen, çürütülen bir örgüt haline geldi KESK. O günden bugüne geldiğimizde şunu açıklıkla söyleyebiliriz ki, bu çınarı için için çürüten reformizm ve sendikal bürokrasi, bugün KESK’i tamamen sarmış durumda. Hastalık tüm vücuda yayılmış. Bu yüzden baştan beri istemediği, sürekli önüne taş koyduğu, destek vermediği bu eylemi neden sonlandırdığını da anlayabiliyoruz. KESK, faşizme karşı ölü taklidi yapmakta kararlı.

Şimdi mücadeleden yana olan emekçilerin, eskisinden daha umutlu, daha güçlü ve daha fazla yan yana gelerek mücadele etmeleri her zamankinden daha önemli. Ve şu gerçek asla unutulmamalı: ihraç edilmiş emekçilerin kazanımı burjuva hukukun lütfuyla değil, kendi mücadeleleriyle olacaktır.

Şimdi emekçilerin birlikte mücadele zamanı!

DEK

(Devrimci Emekçi Komiteleri)