Sendikalı oldukları için işten atılan ve direniş sırasında iki kez jandarma saldırısıyla gözaltına alınan ve haklarında dava açılan Agrobay Seracılık işçilerine açılan dava Bergama'da görüldü. Hakimin daha önce işçilere Agrobay Seracılık'a...
İstanbul Finans Merkezi Merkez Bankası şantiyesinde İnşaat-İş ve Dev Yapı-İş'in üyelerinin gasp edilen hakları için şantiyede yaptıkları eyleme bugün de polis saldırarak işçilerin ve sendika yöneticilerini gözaltına aldı.
ABD’li üniversitelerin başını çektiği üniversite öğrencileri, soykırıma maruz kalan Filistin halkıyla dayanışmak ve üniversitelerinin İsrail’le ekonomik ve akademik ilişkilerine son verilmesi için günlerdir eylemde. Columbia Üniversitesiyle...
23 Nisan'da İstanbul, Ankara ve Urfa'da gözaltına alınan 9 gazeteci savcılık ifadeleri için adliyelere getirildi.
Çorlu'da 25 kişinin can verdiği tren kazası davasında karar çıktı. Dönemin TCDD Bölge Müdürü Nihat Aslan'a 15 yıl, Levent Meriçli'ye taksirle ölüme sebebiyetten 9 yıl 2 ay, Mümin Karasu'ya 17 yıl 6 ay hapis cezası verildi.
1 Mayıs yaklaşırken sendikaların 1 Mayıs çalışmaları ve çağrıları da yoğun bir biçimde devam ediyor.
Özel Evrim Okulları'nda öğretmenlik yaparken sendikal nedenle işten çıkarılan Özel Sektör Öğretmenleri Sendikası Genel Başkanı Eren Edebali'nin açtığı işe iade davası İstanbul 11. İş Mahkemesi'nde bugün görüldü. Şahitlerin tümünün dinlenmesi...
“İnsanlık onuru için Ermeni Soykırımı ile yüzleşelim, faşizmle hesaplaşalım” diyen HBDH Yürütme Komitesi, 24 Nisan 1915 yılının Ermeni halkımıza karşı soykırımının başlangıç tarihi olduğunu söyledi. HBDH’ın açıklaması şöyle:
İHD İstanbul Şubesi, "Ermeni soykırımı tanı, af dile, tazmin et" diyerek Ermeni soykırımının 109. yılında bir basın toplantısı düzenledi.
Çıraklık okulları diye bildiğimiz ama çocuk işçiliğinin yasallaştırılmasından başka bir şey olmayan Mesleki Eğitim Merkezi / MESEM adlı proje 2022 yılında MEB tarafından başlatıldı.
HBDH Yürütme Komitesi, 24 Nisan günü bir açıklama yayınlayarak Kürdistan’a ve Kürt halkına yönelik saldırıları protesto etti.
Davul zurna çalarak ilan ettiler işgal saldırısının gelişini. Bilinen, görülen bir olguydu bu. Hakan Fidan, İbrahim Kalın mekik dokuyup durdular bölgede. Daha seçimlerden önce cümle cihana duyurdular.
Kocaeli İşçi Sağlığı ve İşçi Güvenliği Meclisi (İSİG), 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nda eylem yaparak çocuk işçiliğe, gençlerin güvencesiz çalıştırılmasına son verilmesi için mücadele çağrısı yaptı.
2024 1 Mayıs’ı yaklaşırken İstanbul’un işçi, emekçi bölgelerinde, kent meydanlarında 1 Mayıs çalışmaları hız kazanmış durumda.
Kadın işçilerin öncülüğünde şekillenen Agrobay Seracılık‘taki mücadele, içeride kalan ödenmeyen ücret ve yıllık izin alacaklarının ödenmesiyle ilk önemli kazanımını elde etti. Agrobay Seracılık’ta sendikaya üye olmanın bedeli işçilere kod 46 ile...
2007 Mayıs’ında süresi dolacak olan Cumhurbaşkanlığına kimin getirileceğine dair fırtına bir yıl öncesinden koptu. Bu fırtına, tepedeki çatlağın bir görünüm biçimiydi. Emperyalizm, yeni evrede bağımlı ülkelerde uyguladığı tam ilhak politikalarına uygun yeni iktidar blokları oluşturmaya başlamıştı. Hükümeti, parlamento çoğunluğunu elinden kaçıran eski iktidar bloğu, buna bağlı olarak kimi ayrıcalıklarını kaybediyordu. Tekelci sermayenin egemenlik aygıtından başka bir şey olmayan bugünkü devlet içinde iktidardaki ağırlığını yitirse de bürokrasiden orduya kadar önemli bir kesimle ilişkileri, ortak çıkarları var. Hükümeti ve parlamento çoğunluğunu ele geçiren sermaye grubu, bunların yerine kendi kadrolarını yerleştirecektir. Bu nedenle iktidar bloğunun dışına itilen kesimle, yeni iktidar bloğunu kurmaya girişen kesim arasındaki mücadele oldukça sert ve uzun geçecekti. İşte kopan fırtınanın arka planında bunlar vardı.
Tepede ortaya çıkan yönetenlerin krizi, aslında bir “eski yöntemlerle” yönetememe krizidir. Bu krizin derinleştiği, devletin en önemli kurumlarının bu nedenle açıktan çatışmaya başladığı bir döneme girilmektedir. Devrimin zaferi için gereken koşullardan biri daha olgunlaşmaya başlamıştır.
Hem ABD hem de AB emperyalizmi, Türkiye’yi Ortadoğu’nun bir karşı-devrim üssü haline getirmek istiyordu. Bunun için ilk yapılması gereken iç savaşın bitirilmesi ve birleşik devrimin tasfiye edilmesiydi. Bunun önündeki en ciddi engel ise Kürdistan’da gerillanın varlığıydı. Birleşik devrimin daha ileri olduğu Kürdistan’daki ideolojik kırılganlığın farkında olan emperyalistler, bir kaç küçük ödünle Kürt sorununu çözer gibi yaparak “gerillayı dağdan indirmek” ve Kürdistan devrimini tasfiye etmek amacıyla harekete geçti.
Tekelci sermayenin planı bu olsa da gerçek durum farklıydı. Eylül’de yaşananlar bunu gösterdi. İstanbul’da 1 Eylül mitingine saldıran polis silah kullandı. İstanbul emniyet müdürü tescilli faşist C. Cerrah, korumalarıyla birlikte kitlenin içine dalıp terör estirirken polis ve asker de kitleyi kuşattı. Cerrah’ın bütün kışkırtmalarına karşın kitle provokasyona gelmedi. Bu, toplu bir katliamı engellese de kitlenin gaza boğulmasının önüne geçemedi. Bu saldırı yeniden düzenlenip meclisten geçirilen TMY’ye dayandırılıyordu. Bu yeni TMY’ye göre her türlü yasal gösteri ve miting terör eylemi sayılabilecek, katılımcılar terörist ilan edilerek ona göre muameleye tabi tutulabilecekti. Yani bu yasayla devlet terörünün her biçimine yasal kılıf hazırlanmıştı. Sermaye bu yasayla artık iç savaşın üzerindeki bütün örtüleri de kaldırıyordu. Taşra kentlerinde linçler alkışlanıp teşvik edilirken, metropollerde açıktan katliam yapabileceğinin işaretlerini veriyordu. Akyazı, Bergama, Trabzon ve başka yerlerde polis gözetiminde linç ayinleri düzenlenirken, büyük kentlerde mitinglere saldırılmaya başlanmıştı. Sermaye kendi ırkçı faşist tabanına bu yolla moral vermeye, cesaret aşılamaya çalışırken, Kürt halkına da, “değil metropollerde, size kendi topraklarınızda bile rahat vermeyeceğim” diyordu. İlk adımları Amed’de bombalarla çoğunluğu çocuk 10 kişinin katledilmesi oldu. Bütün kanıtlara ve onlarca görgü tanığına rağmen faşist basın da bunu PKK yaptı diyerek görevini yerine getiriyordu. Hatta çarpıtma ve yalanda o kadar ileri gitti ki, bu devlet katliamını protesto gösterisi yapan kitleleri, “teröre lanet” gösterisi yapıyorlar diye gösterdi.
Devlet bunları yaparken Amed halkının Mart ayında olduğu gibi ayaklanacağını bekliyor hatta istiyordu. Amacı, kışkırtarak ayaklanmasına neden olduğu kitleleri yeni TMY’ye dayanarak kırımdan geçirmek, kalanları da terörist diye zindanlara doldurarak halkın moralini bozmaktı.
2007 yılı yeni bir dönemin başlangıcı oldu. Bu topraklarda yaşayan kadim halklardan birinin, vurula kırıla bir avuç kalmış Ermeni ulusal topluluğundan biri olan Hrant Dink bir devlet suikastıyla katledildi. Buna tepki gösteren yüzbinler bir anda “Hepimiz Ermeniyiz” şiarıyla sokağa döküldü. Osmanbey’de, Agos gazetesinin önünde altı delik ayakkabısıyla yüzüstü yatan Hrant Dink’in bu görünüşü, hiç bir çağrıya, hiç bir organizasyona gerek kalmaksızın, saatler içinde 200 binden fazla insanı oraya topladı. Hrant Dink’in katli yüzyıllık yaraya neşter vurdu; yüzyıllık önyargıları kırdığı gibi, kitleler tarafından ortaya konan güçlü destek de, soykırımdan geçirilmiş baskıyla, terörle sindirilmiş, yalnız bırakılmış Ermeni ulusal topluluğunun özgüvenlerini kazanmalarına yol açmıştır.
Uzun yıllardan beri çok sert süren sınıflar mücadelesi iç savaş noktasına geleli çok olmuştu. Hrant Dink’in devlet tarafından Marquez’ın Kırmızı Pazartesi’sinde anlattığı cinayetten daha açık biçimde öldürülmesi, yıllardır biriken öfkeyi bir kitle patlaması olarak sokağa döktü; sola kayan kitleleri yüreklerinden ve beyinlerinden yakalayarak devrim saflarına çekti.
Marx, “Devrim karşı-devrimi örgütleyerek ilerler” diyor. Bunun tersi, yani karşı-devrim, belli koşullarda, devrimin daha da ilerlemesine yol açar önermesi de doğrudur. İşte 20 Ocak 2007’de milyonları aynı öfkeyle, aynı coşkun duygularla sokağa döken, karşı-devrimin bir süreden beri sokak hakimiyetini ele geçirmek, moral üstünlük kurmak için estirdiği terör oldu. Şovenizmle zehirlenip militarizm sosuna bandırılan işsiz güçsüz, serseri takımı lümpenlerden derlenen linç güruhlarıyla, yine bu kesimden derlenip yetiştirilen polisiyle ve anti-komünizmi ezelden bilinen ordusuyla devlet de dahil resmi-sivil bütün gerici faşist güçlerin egemen olabilmek için estirdiği terör geri tepti; yüzbinler, milyonlar sokaklara aktı. Devrimle karşı-devrim kozlarını artık sokaklarda, açıktan paylaşmaya hazırlanıyordu.
Bu kitle patlamasıyla birlikte toplumsal kutuplaşma daha da derinleşti. Yeni yeni kitleler politik hayata uyandı. Bu durum hem Newroz’da hem de daha sonraki olaylarda özellikle 1 Mayıs’ta açıkça görüldü. Newroz sadece Kürdistan’da değil, İstanbul Ankara, İzmir gibi metropollerin yani sıra pek çok kentte de yüzbinlerin katıldığı kitlesel gösterilerle kutlandı. Büyük kentlerin varoşlarında günlerce süren etkinlikler yapıldı.
Özgür Güven