Kadın

Bu yazıyı size içimde koca bir yangınla yazıyorum. Yüreğimde öyle büyük bir sancı hissediyorum. Çünkü her gün bu olayı yaşamış binlerce kadın izliyorum.

Ben çocukluğumda hep baskıcı şekilde büyüdüm. “Öyle yapma ayıp”, “kızlar böyle oturmaz”, “millet görse ne söyleriz”. Buna benzer bir çok cümle. Aile sevgisi nedir bilmeden 7 yıl babasız büyüdüm. Annem tek başına sayılacak şekilde büyüttü bizi. 17 yaşımda evlendim. Bir çıkış kapısıydı benim için, annem babam gibi olmayacaktım. Şiddetle büyümeyecekti çocuklarım. Sevgiyi, merhameti bileceklerdi.

17 yaşın sonlarında oğlumu aldım kucağıma. Farklıydı her şey. Çocuktum ve bir çocuğa bakmak zorundaydım. Tıpkı annem gibi, tek başıma büyütüyordum oğlumu. Yorgundum, üstesinden gelemediğim çok şey vardı, ama anneydim. Güçlü olmak zorundaydım. Öyle de oldu, üstesinden geldim her şeyin. 6 yaşında şimdi oğlum. Merhametli, sevgi dolu bir çocuk.

Tam" büyüdüm artık güçlü bir kadınım" derken çıkış kapısı olarak gittiğim ev kabusum oldu. Eşimin kardeşinden abim dediğim insandan gördüm tacizi, sustum. Susmak zorundaymışım gibi hissettim. Ağladım, anlatmak istedim. Çocuktum daha; ne söyleyecektim. Ya beni suçlarlarsa kime ne anlatırdım. Bu böyle susarak devam etti, etmeye de devam ediyor. Toparlanmak kolay olmadı, toparlanamadım da. Zaten uzaklaştım onlardan. Şimdilerde panik, kimseye güvenmeyen, karanlıktan korkan biri kaldı geriye. En kötüsü de güvensizlik. Devlete, sisteme, adalete, kimseye güvenim yok. Bir fabrikada çalışmaya başladım. Ayaklarımın üzerinde durmak istiyorum, tabii buna müsaade edilebildiği kadar.

Çalıştığım yerdeki kadınlarla konuşuyorum ara sıra, herkes ne kadar habersiz her şeyden. Bir" mecburuz" tutturmuş gidiyorlar. Üzülüyorum hallerine" bir kadın böyle olmamalı "diyorum," güçlü durmalı, bilmeli hakkını, baş kaldırmalı". Hepsi sindirilmiş, korkutulmuş. Herkes böyle yetiştirilmiyor mu zaten; kadınlar ne yapsa ayıp! Kadınlar susmalı, bir şey bilmemeli, çünkü kadın bilirse çocuğu da bilir, gelecek nesil de bilir! Oysa  kadın susmamalı. Bazı geceler düşünüyorum, farklı olabilir miydi? Susmazsam ne değişirdi? Böyle bir olayın izlerini silmek kolay değil, bunları yazmak da. Ama susmakta çözüm değil.

Şimdi bunları yaşamış binlerce kadına sesleniyorum:

Siz susmayın!

Siz benim yaptığım hatayı yapmayın!

Çevrenizdekileri bilinçlendirin, onlara yardımcı olun!

Biz güçlüyüz, güçlü kadınlarız!

Bir Kadın İşçi